พี่น้องครับ ผมเอานางนวลผู้รักอิสระ โจนาธาน Jonathan มาฝาก
เล่าให้ลูกหลานฟังได้ว่า อิสระภาพ และความเชื่อมั่น นั้นมีอยู่จริง
ตอนหนึ่ง
ยามเช้า ..... ดวงตะวันใหม่สดใสส่องแสงสีทองทอดทาบระลอกทะเลที่สงบเยือกเย็น เรือตกปลาลำหนึ่งจอดลอยอยู่ห่างจากชายฝั่งหนึ่งไมล์ ส่งสัญญาณให้อาหารนกกระจายขึ้นไปในอากาศ และแล้วฝูงนางนวลจำนวนพันก็โผบินเข้ามาแย่งอาหารกันกิน
วันแห่งความสับสนอีกวันหนึ่งก็เริ่มขึ้น......
แต่ไกลออกไปจากชายฝั่งและเรือ โจนาธาน ลิฟวิงสตัน : นางนวล กำลังฝึกบินอยู่เดียวดาย มันบินสูงขึ้นไปในท้องฟ้าหนึ่งร้อยฟุต ลดเท้าที่ติดกันลง เชิดปากขึ้น และกระชับปีกเข้าหากันเพื่อหักมุมเลี้ยวที่แสนยากเย็น เมื่อมันเลี้ยวโจนาธานก็บินได้ช้าลง และเมื่อมันบินช้าๆ สายลมก็พัดผ่านหน้าราวกับเสียงกระซิบ เบื้องล่างท้องทะเลดูสงบนิ่ง โจนาธานหรี่ตาตั้งสติแน่วแน่กลั้นหายใจ แล้วก็บังคับให้ตัวหักมุมเลี้ยว….อีกหนึ่งนิ้วฟุต…แต่แล้วขนของมันก็กระจุย มันชงักเสียหลักตกลงมา
คงจะรู้กันว่านางนวลนั้นไม่มีวันที่จะบินเสียหลัก การเสียหลักในอากาศเป็นเรื่องน่าอายและเสียเกียรติอย่างยิ่ง แต่นางนวลโจนาธาน ลิฟวิสตันไม่ใช่นกธรรมดาๆ มันไม่อาย มันกางปีกออกอีกครั้งเพื่อจะบินหักมุมเลี้ยวอันแสนยากนั้น มันบินอีกอย่างช้าๆ และแล้วมันก็เสียหลักอีกทีหนึ่งจนได้
นางนวลส่วนมากมักไม่พะวงกับการเรียนรู้เรื่องบินมากไปกว่าที่จะบินแบบง่ายๆ มันมักจะบินจากฝั่งออกไปหาอาหารแล้วก็บินกลับ สำหรับ นางนวลทั่วๆ ไป การกินนั้นสำคัญกว่าการบิน แต่สำหรับโจนาธานนั้นการกินไม่ใช่เรื่องที่สำคัญไปกว่าการบิน โจนาธาน ลิฟวิงสตัน : นางนวล รักที่จะบินเหนือสิ่งอื่นใด โจนาธานรู้ว่าการที่มันคิดเช่นนี้ ทำให้มันไม่เป็นที่ชอบพอในหมู่นกด้วยกัน แม้แต่พ่อแม่ของมันเองก็ไม่พอใจที่โจนาธานใช้เวลาทั้งวันฝึกบินร่อนระดับต่ำ อยู่ตัวเดียว ตั้งวันละร้อยๆ ครั้ง
โจนาธานไม่รู้ว่าทำไมตนจึงเป็นเช่นนี้ แต่เมื่อมันบินเหนือน้ำเพียงครึ่งความยาวของปีก มันก็ลอยอยู่ในอากาศได้นานๆ โดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย เมื่อมันร่อนมาลงทะเลมันก็ไม่ใช้เท้าระน้ำแบบธรรมดา แต่มันกลับหดเท้าแน่นไว้กับลำตัวเวลาลงแตะผิวน้ำ และเมื่อมันเริ่มร่อนลงชายหาด มันก็ใช้ลำตัวไถไปเป็นแนวยาวบนพื้นทราย ซึ่งทำให้พ่อแม่ของโจนาธานอ่อนอกอ่อนใจอย่างยิ่ง
"ทำไมนะ จอน ทำไม" แม่ถามขึ้น "ทำไม่มันยากนักรึที่จะทำตัวให้เหมือนนกอื่นๆ ในฝูง หือ จอน ทำไมแกไม่ปล่อยให้การบินระดับต่ำเป็นเรื่องขอนกเพลิแกน หรือนกอัลบาทรอส แล้วทำไมแกไม่กินซะบ้าง จอน แกน่ะเหลือแต่กระดูกและขน!"
"แม่ ฉันไม่กลัวที่จะเหลือแต่กระดูกและขนฉันเพียงแต่อยากรู้ว่าเมื่อฉันอยู่ใน อากาศ ฉันจะทำอะไรได้หรือทำไม่ได้ ฉันเพียงแต่อยากรู้เท่านั้นเอง"
More information :
ของฝากจากปรัชญา: ปรัชญาชีวิตจากโจนาทาน ลิฟวิงสตัน
ฝูงนกนางนวลจำนวนนับพันกำลังโผบินแย่งอาหารกันกิน ณ ชายฝั่งแห่งหนึ่ง แต่โจนาธาน ลิฟวิงสตัน นางนวล กำลังฝึกบินอย่างเดียวดาย มันบินสูงขึ้นไปในท้องฟ้าหนึ่งร้อยฟุต ลดเท้าที่ติดกันลง เชิดปากขึ้น และกระชับปีกเข้าหากันเพื่อหักมุมเลี้ยวที่แสนยาก นกนางนวลส่วนมากมักไม่สนใจกับการเรียนรู้เรื่องบินมากไปกว่าที่จะบินแบบง่ายๆ มันมักจะบินจากชายฝั่งออกไปหาอาหารแล้วก็วกบินกลับ สำหรับนางนวลทั่วๆ ไป การกินนั้นสำคัญกว่าการบิน แต่สำหรับโจนาธานนั้นการกินไม่ใช่เรื่องสำคัญกว่าการบิน มันรักที่จะบินเหนือสิ่งอื่น
การที่โจนาธานคิดเช่นนี้ หมู่นกอื่นๆ แม่และเพื่อนของมันเองก็ไม่พอใจที่โจนาธานใช้เวลาทั้งวันฝึกบินร่อนอยู่ตัวเดียวตั้งวันละร้อยๆ
"ทำไมนะ จอน ทำไม" แม่ถามขึ้น
"ทำไมมันยากนักรึที่จะทำตัวให้เหมือนนกอื่นๆ ในฝูง หือจอน แล้วทำไมไม่กินซะบ้าง แกน่ะเหลือแต่กระดูกและขน"
"นี่นะโจนาธาน" พ่อพูดขึ้น "ถ้าแกจะต้องเรียนรู้ แกจะต้องเรียนรู้เรื่องอาหารและก็หาอาหารกินให้ได้ เรื่องการบินนี้น่ะดีอยู่หรอก แต่แกน่าจะรู้ว่า การบินการร่อนกินเข้าไปไม่ได้ อย่าลืมว่าเหตุที่แกบินก็เพื่อเอาไว้หากิน"
ดูเหมือนว่าโจนาธานจะเชื่อฟัง สองสามวันต่อมามันพยายามทำตัวเหมือนนกนางนวลอื่นๆ ร้องสู้ ร่อนลงแย่งเศษปลาและขนมปังกับฝูงนกที่ท่าน้ำ แต่มันก็ทำได้ไม่ตลอด มันคิดว่าทำเช่นนั้นไม่มีจุดมุ่งหมายเสียเลย โนจาธานคิดว่ามันควรจะใช้เวลาทั้งหมดในการฝึกบิน มีอะไรมากมายที่จะต้องเรียนรู้ อีกไม่นานมันก็ออกไปไกลอยู่ในทะเลตัวเดียว มันหิว มีความสุขและเรียนรู้ มันคิดว่าชีวิตมีค่าความหมายขึ้นกว่าการบินอย่างเซ็งๆ กลับไปกลับมาจากเรือหาปลา สลัดความโง่ทิ้งเสียได้ ค้นพบได้ว่าเราเป็นสัตว์วิเศษ ฉลาดและรอบรู้ เราเรียนรู้ที่จะบินได้ เราเป็นอิสระได้ และแล้วในท้ายที่สุดมันถูกลงโทษ ขับออกจากกลุ่ม ใข้อกล่าวหาว่า "ไร้ความรับผิดชอบ ทำลายเกียรติภูมิและประเพณีของตระกูลนางนวล" มันถูกขับให้ไปมีชีวิตที่เดียวดายที่หน้าผาโพ้น แต่โจนาธานกล่าวแย้งขึ้น
"ใครกันที่จะมีความรับผิดชอบเท่ากับนางนวลตัวที่คุ้นและติดตามความหมายซึ่งเป็นจุดประสงค์สูงสุดในชีวิต นับเป็นเวลาพันปีที่พวกเราได้แต่ตะกุยตะกายหาแต่ปลา แต่บัดนี้เรามีเหตุและผลที่จะดำรงชีวิตอยู่เพื่อเรียนรู้ เพื่อค้นหาและเพื่อเป็นอิสระให้โอกาสกับฉันซักครั้ง ให้ฉันแสดงให้ท่านดูว่าฉันได้ค้นพบอะไร" แต่ฝูงนกนางนวลต่างปิดหูไม่รับฟัง หันหลังให้กับโจนาธาน
โจนาธานนางนวลใช้เวลาหลังจากนั้นอยู่ตัวเดียว มันบินไกลออกไปจากหน้าผาโพ้น มันเสียใจมิใช่ต้องอยู่อย่างสันโดษ แต่เพราะนางนวลอื่นๆ ไม่ยอมเชื่อในความมหัศจรรย์ของการบินที่รอคอยมันอยู่
โจนาธานเรียนรู้มากขึ้น ทุกวัน ทุกวัน มันค้นพบว่าการพุ่งดิ่งตรงมา ทำให้มันลงไปจับปลารสอร่อยๆ หายากที่ว่าอยู่ลึกถึงสิบฟุตใต้ผิวน้ำในมหาสมุทร ไม่ต้องอาศัยหากินกับเรือหาปลา หรือขนมปังเก่าๆ อีกต่อไป มันสามารถบินฝ่าหมอกทะเลที่ลงจัด ขึ้นไปเหนือสู่ท้องฟ้าที่เป็นประกายในขณะที่นกนางนวลตัวอื่นๆ ต้องทนอยู่ที่ชายหาด ทนอยู่กับหมอกและฝน มันเรียนรู้การบินและก็ไม่เสียใจที่ถูกเคราะห์กรรม นางนวลโจนาธานค้นพบว่าความเบื่อหน่าย ความกลัว ความโกรธ เป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตนางนวลสั้นยิ่งนัก โจนาธานมีชีวิตยืนยาวสดใสยิ่ง
โจนาทาน ลิฟวิงสตัน นางนวล แปลและเรียบเรียงโดยอาจารย์ชาญวิทย์ เกษตรศิริ ฉบับพิมพ์ใหม่มีขายแล้วนะครับ พิมพ์โดยสำนักพิมพ์เรือนปัญญา โจนาทานเวอร์ชั่นของอาจารย์ชาญวิทย์เป็นเวอร์ชั่นที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ผมได้มาเล่มนึงครับ หลังจากที่ขาดตลาดอยู่นานก็มีโอกาสได้ซื้อเก็บไว้เสียที เป็นหนังสือแนะนำอีกเล่มนึงที่อยากให้ทุกคนที่เห็นความสำคัญของการบินเหนือกว่าการกินเหมือนกับโจนาทาน ใครอยากได้ลองไปดูที่งานสัปดาห์หนังสือดูนะครับ ผมตัดต่อเรียบเรียงมาให้อ่านเป็นหนังตัวอย่างครับ
เรียบเรียงจาก โจนาทาน ลิฟวิงสตัน นางนวล ของ ริชาร์ด บาก แปลและเรียบเรียงโดย ชาญวิทย์ เกษตรศิริ โดยสำนักพิมพ์เรือนปัญญา กรุงเทพฯ 2546
-------
เสรีชน
No comments:
Post a Comment