ประเทศไทยไม่ได้ติดหล่ม — แต่ถูก ตรึง

 

ภาพประกอบ : การรัฐประหาร 2549

มันไม่ใช่อุบัติเหตุ

มันไม่ใช่ความบังเอิญ

แต่มันคือการปฏิบัติการที่ยืดยาวกว่า 20 ปีเพื่อให้ประเทศนี้

เดินหน้าไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ให้ แต่ต้องยืนคาอยู่ตรงจุดที่ชนชั้นนำสั่งไว้

ใครก้าวออกนอกเส้น—ถูก “ผ่าออกจากเกม”

1) ประชาชนคือปัญหาในสายตาชนชั้นนำ

อำนาจเก่ามองประชาชนแบบเดียวกับที่ศาสตราจารย์มองเฟรชแมนที่เพิ่งเปิดเทอม
— “ยังโง่ ยังไม่พร้อมใช้สิทธิ ยังต้องถูกคุม”

ทันทีที่มีนักการเมืองที่ได้รับความนิยมสูงเกินไป
ระบบจะเปิดโหมดป้องกันตัวทันที

ไม่ใช่เพราะเขากลัวนักการเมือง
แต่เพราะเขากลัว ประชาชนที่เริ่มคิดเองเป็น

ประเทศไทยเลยได้ประชาธิปไตยที่หมกไว้ในตู้กระจก
—แตะได้ แต่มือจะถูกตี

2) ทำลายทักษิณ = ทำลายเสียงของประชาชน

การทำลายทักษิณไม่ใช่เพราะเขาโกงมากกว่าใคร
แต่เพราะเขา “ได้รับความรักจากคนจนมากเกินไป”
มากจนกลายเป็นภัยคุกคามต่อชนชั้นนำที่เคยผูกขาดการตัดสินใจของประเทศ

พรรคไหนชนะเลือกตั้งด้วยเสียงคนส่วนใหญ่
—สั่งยุบ
ผู้นำพรรคไหนมีเสน่ห์
—สั่งตัดสิทธิ
ขยับอะไรที่ประชาชนชอบแต่ชนชั้นนำไม่ชอบ
—สั่งฟันด้วยกฎหมายแบบเลือกเป้า

นี่ไม่ใช่การจัดระเบียบ
นี่คือ การผ่าตัดล้างความปรารถนาทางการเมืองของประชาชน

3) การดึงทักษิณกลับมา คือการใช้ศัตรูเก่ามาเป็น “เครื่องมือ”

ทักษิณไม่ได้กลับมาเพราะเขาได้รับการยกโทษ
แต่เพราะผู้มีอำนาจต้องการ “ไม้กันหมา”
เพื่อกันไม่ให้กระแสก้าวหน้ากลายเป็นพายุ

เขาไม่ได้กลับมาเดินอย่างสง่างาม
เขากลับมาแบบคนที่ถูกคล้องปลอกคอ
—อยู่ในคอกเมื่อถึงเวลา
—ออกมาขู่เมื่อถูกสั่ง
—ถูกยึดทรัพย์เมื่อจำเป็นต้องถูกเตือนว่าใครใหญ่กว่า

นี่คือการคุมตัวประกันทางการเมือง ไม่ใช่ "ปรองดอง" แม้แต่นิดเดียว

4) ประเทศที่มีเลือกตั้ง แต่ห้ามเปลี่ยนอำนาจจริง

ประเทศไทยกลายเป็นสนามที่เล่นละครเลือกตั้ง
แต่บทจะจบแบบไหน ผู้ชมไม่มีสิทธิตัดสิน
เพราะตอนจบถูกเขียนไว้แล้วหลังเวที

ประชาชนเลือกได้
แต่ถ้าผลที่เลือก “ไม่ถูกใจบนเขา”
—จะมีคดี
—จะมีมติ
—จะมีองค์กรอิสระ
—จะมีตีความกฎหมายแบบเฉพาะกิจ

ใช้ทุกอย่างทำได้
ยกเว้น “การยอมรับความจริงว่าประชาชนคือเจ้าของประเทศ”

5) สุดท้ายแล้ว… ประเทศถูกแช่แข็งด้วยความจงใจ

นี่ไม่ใช่ประชาธิปไตยที่เติบโตช้า
นี่คือประชาธิปไตยที่ถูก จับโยกใส่ตู้แช่แข็ง -18°C

ขยับไม่ได้
โตไม่ได้
เลือกได้ แต่ใช้ไม่ได้
ชนะได้ แต่ปกครองไม่ได้

และเมื่อใดที่ประชาชนเริ่มรู้สึกตัวว่า “ประเทศนี้มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล”
ก็จะมีสื่อบางสำนัก องค์กรบางกลุ่ม อำนาจบางชุด
ออกมาบอกว่า

“อย่าคิดมาก ประเทศไทยดีอยู่แล้ว 

ประชาชนแค่ต้องเชื่อฟัง”